Cıva Vücutta Ne İşe Yarar? Bir Hikâyeyle Anlatayım…
Selam sevgili forumdaşlar
Bu akşam size bir hikâye anlatmak istiyorum.
Ne bir bilimsel makale, ne de bir sağlık dergisi yazısı…
Bu, “Cıva vücutta ne işe yarar?” sorusunun arkasındaki insani bir hikâye.
Biraz bilim, biraz duygu, biraz da hayatın ta kendisi var içinde.
Çünkü bazen bir element, sadece kimyasal değil; bir ruh hâli, bir insana benzeyebilir.
---
Bir Akşamüstü Laboratuvarında Başlayan Hikâye
Ali, üniversitede biyokimya öğrencisiydi.
Sınıfta herkes “cıva” deyince hemen zehirlenme, termometre ya da eski diş dolgularını hatırlardı.
Ama Ali, farklıydı. O elementlere sadece sembol olarak değil, hikâyeleriyle bakardı.
O gün laboratuvarda hocası sordu:
> “Cıva vücutta ne işe yarar?”
Sınıf sessizleşti.
Birkaçı hemen parmak kaldırdı:
> “Hiçbir işe yaramaz hocam, toksiktir.”
Ali o sırada düşünceli bir şekilde elindeki defteri karaladı.
Ve içinden şöyle geçirdi:
> “Bazı şeyler zararlı olsa da, insana ayna tutar. Tıpkı bazı duygular gibi.”
---
Erkeklerin Stratejik Tarafı: “Cıva mı? Analizini Yap, Kapat Konuyu.”
Ali’nin sınıf arkadaşı Murat, tam bir çözüm odaklı tipti.
“Bak kardeşim,” dedi Ali’ye, “cıva dediğin metal. Zehirli. Bitti. Vücutta işlevi yok.
Analitik düşünmek lazım, duygusala bağlamayalım.”
Murat, bilimle duyguyu karıştırmayı sevmezdi.
Her şeyi tabloya, grafiğe, orana dökerdi.
Onun gözünde cıva sadece bir kimyasal maddedir; fazlası değil.
Ama Ali için öyle değildi.
O, her elementte bir ruh görürdü.
Altında sadakat, oksijende özgürlük, karbonda yaşam…
Ve cıvada… değişkenlik.
“Belki,” dedi Ali, “cıva da bizim duygularımız gibidir.
Fazlası zehirler ama azı bir şey öğretir.”
Murat kaşlarını kaldırdı:
> “Sen yine şiir yazmaya başladın dostum.”
---
Kadınların Empatik Tarafı: “Ama Belki O da Bir Şeyin Dengesidir.”
Sınıftaki Elif, her zamanki gibi gülümsedi.
> “Aslında Murat, Ali’nin dediği kadar da saçma değil.
> Cıva insan bedeninde işlevsel değil evet ama doğada bir denge unsuru.
> Yani bazen varlığı değil, yokluğu öğretiyor insana.”
Elif’in cümleleri laboratuvarın soğuk havasını ısıttı.
Ali başını kaldırdı, Elif’e baktı.
O an, bir formül değil, bir anlam bulundu havada:
“Demek ki bazı maddeler işe yaramasa da, insana düşünmeyi öğretiyor.”
---
Cıva: Soğuk Bir Metalin İçinde Sıcak Bir Mesaj
Cıva, oda sıcaklığında sıvı halde kalan tek metal.
Ne kadar soğuk görünse de, içinde hareket var.
Ali bunu fark ettiğinde kendisini cıvaya benzetti.
“Ben de bazen katı görünürüm,” dedi kendi kendine,
“ama içim hep hareket hâlinde. Duygularım, düşüncelerim, hatıralarım… hepsi akışkan.”
Cıva belki vücutta işe yaramazdı, ama insana bir şey hatırlatıyordu:
Esneklik.
Hayatın en sert anında bile akışta kalabilmek.
Donmamak, pes etmemek, biçim değiştirerek de olsa devam edebilmek.
---
Bir Deney, Bir Ders
Günlerden bir gün, Ali laboratuvarda yanlışlıkla cıva dolu bir tüpü kırdı.
Taneler yere döküldü, binlerce küçük damla zeminde gezindi.
Herkes panikle geri çekildi.
Ama Ali eğildi, dikkatle baktı.
O küçük gümüş damlalar birleşiyor, sonra ayrılıyordu.
Tıpkı insanlar gibi…
Tıpkı ilişkiler gibi…
“Bakın,” dedi Ali, “cıva birbirinden ayrıldığında bile tamamen kaybolmuyor.
Küçük parçalara bölünüyor, ama fırsat buldu mu yeniden birleşiyor.”
Elif hafifçe gülümsedi:
> “Demek ki cıva bile vazgeçmiyor, Ali.”
Murat bile bu kez başını salladı:
> “Belki sen haklısın dostum. Hayatta da öyle… bölünürüz, dağılırız, ama doğru sıcaklıkta yine bir araya geliriz.”
---
Forumda Sohbet Başlıyor: “Senin İçinde Ne Kadar Cıva Var?”
Ali bu hikâyeyi yıllar sonra bir foruma yazdı.
Konunun başlığı: “Cıva vücutta ne işe yarar? Belki düşündüğümüzden fazlasına…”
Altına bir sürü yorum geldi:
> “Benim içimde kesin litrelerce cıva var, duygularım sürekli yer değiştiriyor
”
> “Cıva işe yaramaz diyordum ama şimdi düşününce, belki de biz işe yarıyoruz onun sayesinde.”
> “Cıva gibi insan olmak lazım: kırıldığında bile parça parça da olsa ışıldamak.”
Forum bir anda bilimsel tartışmadan çok, duygusal bir terapi seansına döndü.
Erkekler mantıkla yorum yaptı, kadınlar hisle.
Ama herkes bir noktada buluştu:
Cıva vücutta işe yaramaz belki, ama insana kendini anlatır.
---
Son Söz: Cıva Gibi Ol, Ama Kendini Zehirleme
Ali’nin hikâyesi bize şunu öğretiyor:
Cıva belki biyolojik olarak faydasız, hatta tehlikeli.
Ama hayatta bazen en “zararlı” sandıklarımız bile bir ders taşır.
Cıva değişkendir, akar, birleşir, ayrılır.
Tıpkı insan gibi…
Kimi zaman bir damla gibi hissederiz kendimizi, kaybolacak kadar küçük.
Ama doğru ışık vurduğunda o damla bile parıldar.
İşte cıva bize bunu öğretir:
Parçalanmak son değil, yeniden birleşmeye davettir.
---
Ve Şimdi Söz Sizde Forumdaşlar
Siz hiç “cıva gibi” hissettiniz mi?
Bir anda dağılıp sonra yeniden toparlandığınız oldu mu?
Kendinizi akışkan, ama dirençli hissettiğiniz anlar?
Yorumlara yazın dostlar…
Çünkü belki de hepimiz biraz cıvayız:
Zaman zaman zehirli, ama her şeye rağmen parlayan.
Selam sevgili forumdaşlar
Bu akşam size bir hikâye anlatmak istiyorum.
Ne bir bilimsel makale, ne de bir sağlık dergisi yazısı…
Bu, “Cıva vücutta ne işe yarar?” sorusunun arkasındaki insani bir hikâye.
Biraz bilim, biraz duygu, biraz da hayatın ta kendisi var içinde.
Çünkü bazen bir element, sadece kimyasal değil; bir ruh hâli, bir insana benzeyebilir.
---
Bir Akşamüstü Laboratuvarında Başlayan Hikâye
Ali, üniversitede biyokimya öğrencisiydi.
Sınıfta herkes “cıva” deyince hemen zehirlenme, termometre ya da eski diş dolgularını hatırlardı.
Ama Ali, farklıydı. O elementlere sadece sembol olarak değil, hikâyeleriyle bakardı.
O gün laboratuvarda hocası sordu:
> “Cıva vücutta ne işe yarar?”
Sınıf sessizleşti.
Birkaçı hemen parmak kaldırdı:
> “Hiçbir işe yaramaz hocam, toksiktir.”
Ali o sırada düşünceli bir şekilde elindeki defteri karaladı.
Ve içinden şöyle geçirdi:
> “Bazı şeyler zararlı olsa da, insana ayna tutar. Tıpkı bazı duygular gibi.”
---
Erkeklerin Stratejik Tarafı: “Cıva mı? Analizini Yap, Kapat Konuyu.”
Ali’nin sınıf arkadaşı Murat, tam bir çözüm odaklı tipti.
“Bak kardeşim,” dedi Ali’ye, “cıva dediğin metal. Zehirli. Bitti. Vücutta işlevi yok.
Analitik düşünmek lazım, duygusala bağlamayalım.”
Murat, bilimle duyguyu karıştırmayı sevmezdi.
Her şeyi tabloya, grafiğe, orana dökerdi.
Onun gözünde cıva sadece bir kimyasal maddedir; fazlası değil.
Ama Ali için öyle değildi.
O, her elementte bir ruh görürdü.
Altında sadakat, oksijende özgürlük, karbonda yaşam…
Ve cıvada… değişkenlik.
“Belki,” dedi Ali, “cıva da bizim duygularımız gibidir.
Fazlası zehirler ama azı bir şey öğretir.”
Murat kaşlarını kaldırdı:
> “Sen yine şiir yazmaya başladın dostum.”
---
Kadınların Empatik Tarafı: “Ama Belki O da Bir Şeyin Dengesidir.”
Sınıftaki Elif, her zamanki gibi gülümsedi.
> “Aslında Murat, Ali’nin dediği kadar da saçma değil.
> Cıva insan bedeninde işlevsel değil evet ama doğada bir denge unsuru.
> Yani bazen varlığı değil, yokluğu öğretiyor insana.”
Elif’in cümleleri laboratuvarın soğuk havasını ısıttı.
Ali başını kaldırdı, Elif’e baktı.
O an, bir formül değil, bir anlam bulundu havada:
“Demek ki bazı maddeler işe yaramasa da, insana düşünmeyi öğretiyor.”
---
Cıva: Soğuk Bir Metalin İçinde Sıcak Bir Mesaj
Cıva, oda sıcaklığında sıvı halde kalan tek metal.
Ne kadar soğuk görünse de, içinde hareket var.
Ali bunu fark ettiğinde kendisini cıvaya benzetti.
“Ben de bazen katı görünürüm,” dedi kendi kendine,
“ama içim hep hareket hâlinde. Duygularım, düşüncelerim, hatıralarım… hepsi akışkan.”
Cıva belki vücutta işe yaramazdı, ama insana bir şey hatırlatıyordu:
Esneklik.
Hayatın en sert anında bile akışta kalabilmek.
Donmamak, pes etmemek, biçim değiştirerek de olsa devam edebilmek.
---
Bir Deney, Bir Ders
Günlerden bir gün, Ali laboratuvarda yanlışlıkla cıva dolu bir tüpü kırdı.
Taneler yere döküldü, binlerce küçük damla zeminde gezindi.
Herkes panikle geri çekildi.
Ama Ali eğildi, dikkatle baktı.
O küçük gümüş damlalar birleşiyor, sonra ayrılıyordu.
Tıpkı insanlar gibi…
Tıpkı ilişkiler gibi…
“Bakın,” dedi Ali, “cıva birbirinden ayrıldığında bile tamamen kaybolmuyor.
Küçük parçalara bölünüyor, ama fırsat buldu mu yeniden birleşiyor.”
Elif hafifçe gülümsedi:
> “Demek ki cıva bile vazgeçmiyor, Ali.”
Murat bile bu kez başını salladı:
> “Belki sen haklısın dostum. Hayatta da öyle… bölünürüz, dağılırız, ama doğru sıcaklıkta yine bir araya geliriz.”
---
Forumda Sohbet Başlıyor: “Senin İçinde Ne Kadar Cıva Var?”
Ali bu hikâyeyi yıllar sonra bir foruma yazdı.
Konunun başlığı: “Cıva vücutta ne işe yarar? Belki düşündüğümüzden fazlasına…”
Altına bir sürü yorum geldi:
> “Benim içimde kesin litrelerce cıva var, duygularım sürekli yer değiştiriyor
”> “Cıva işe yaramaz diyordum ama şimdi düşününce, belki de biz işe yarıyoruz onun sayesinde.”
> “Cıva gibi insan olmak lazım: kırıldığında bile parça parça da olsa ışıldamak.”
Forum bir anda bilimsel tartışmadan çok, duygusal bir terapi seansına döndü.
Erkekler mantıkla yorum yaptı, kadınlar hisle.
Ama herkes bir noktada buluştu:
Cıva vücutta işe yaramaz belki, ama insana kendini anlatır.
---
Son Söz: Cıva Gibi Ol, Ama Kendini Zehirleme
Ali’nin hikâyesi bize şunu öğretiyor:
Cıva belki biyolojik olarak faydasız, hatta tehlikeli.
Ama hayatta bazen en “zararlı” sandıklarımız bile bir ders taşır.
Cıva değişkendir, akar, birleşir, ayrılır.
Tıpkı insan gibi…
Kimi zaman bir damla gibi hissederiz kendimizi, kaybolacak kadar küçük.
Ama doğru ışık vurduğunda o damla bile parıldar.
İşte cıva bize bunu öğretir:
Parçalanmak son değil, yeniden birleşmeye davettir.
---
Ve Şimdi Söz Sizde Forumdaşlar
Siz hiç “cıva gibi” hissettiniz mi?
Bir anda dağılıp sonra yeniden toparlandığınız oldu mu?
Kendinizi akışkan, ama dirençli hissettiğiniz anlar?
Yorumlara yazın dostlar…
Çünkü belki de hepimiz biraz cıvayız:
Zaman zaman zehirli, ama her şeye rağmen parlayan.